MY 10 FAVORITE ANIME FILMS

 

1. Akira (1988), dir. by Katsuhiro Otomo.

2. Ninja Scroll (1993), dir. by Yoshiaki Kawajiri.

3. Ghost in the Shell (1995), dir. by Mamoru Oshii.

4. Neon Genesis Evangelion: The End of Evangelion (1997), dir. by Hideaki Anno.

5. Vampire Hunter D: Bloodlust (2000), dir. by Yoshiaki Kawajiri.

6. Cowboy Bebop: The Movie (2001), dir. by Shinichirō Watanabe.

7. Paprika (2006), dir. by Satoshi Kon.

8. Sword of the Stranger (2007), dir. by Masahiro Andō.

9. Highlander: The Search for Vengeance (2007), dir. by Yoshiaki Kawajiri.

10. Dragon Ball Super: Broly (2018), dir. by Tatsuya Nagamine.

*By Philippos Filios.

10 ESSENTIAL TECH NOIR

1. Metropolis (1927) by Fritz Lang.

2. Alphaville (1965) by Jean-Luc Godard.

3. Blade Runner (1982) by Ridley Scott.

4. The Terminator (1984) by James Cameron.

5. 12 Monkeys (1995) by Terry Gilliam

6. Strange Days (1995) by Kathryn Bigelow.

7. Gattaca (1997) by Andrew Niccol.

8. Dark City (1998) by Alex Proyas.

9. The Thirteenth Floor (1999) by Josef Rusnak.

10. Minority Report (2002) by Steven Spielberg.

*By Philippos Filios.

MY 100 FAVORITE MOVIES

1. Paths of Glory (1957) by Stanley Kubrick.
2. Dr. Strangelove (1964) by Stanley Kubrick.
3. 2001: A Space Odyssey (1968) by Stanley Kubrick.
4. A Clockwork Orange (1971) by Stanley Kubrick.
5. Barry Lyndon (1975) by Stanley Kubrick.
6. Eyes Wide Shut Unrated (1999) by Stanley Kubrick.
7. I Vitelloni (1953) by Federico Fellini.
8. La Dolce Vita (1960) by Federico Fellini.
9. 8½ (1963) by Federico Fellini.
10. Amarcord (1973) by Federico Fellini.
11. Citizen Kane (1941) by Orson Welles.
12. Mr. Arkadin The Comprehensive Version (1995) by Orson Welles.
13. Campanadas a Medianoche (1965) by Orson Welles.
14. Blue Velvet (1986) by David Lynch.
15. Lost Highway (1997) by David Lynch.
16. Mulholland Dr. (2001) by David Lynch.
17. Sonatine (1993) by Takeshi Kitano.
18. Hana-Bi (1997) by Takeshi Kitano.
19. Zatōichi (2003) by Takeshi Kitano.
20. Metropolis (1927) by Fritz Lang.
21. M (1931) by Fritz Lang.
22. Trouble in Paradise (1932) by Ernst Lubitsch.
23. To Be or Not to Be (1942) by Ernst Lubitsch.
24. Double Indemnity (1944) by Billy Wilder.
25. Sunset Blvd. (1950) by Billy Wilder.
26. The Treasure of the Sierra Madre (1948) by John Huston.
27. The Man Who Would Be King (1975) by John Huston.
28. Rashômon (1950) by Akira Kurosawa.
29. Kumonosu-Jô (1957) by Akira Kurosawa.
30. Det Sjunde Inseglet (1957) by Ingmar Bergman.
31. Persona (1966) by Ingmar Bergman.
32. Tirez Sur Le Pianiste (1960) by François Truffaut.
33. Jules et Jim (1962) by François Truffaut.
34. Popiól i Diament (1958) by Andrzej Wajda.
35. Danton (1983) by Andrzej Wajda.
36. Hoří, Má Panenko (1967) by Miloš Forman.
37. Amadeus Director's Cut (1984) by Miloš Forman.
38. Aguirre, der Zorn Gottes (1972) by Werner Herzog.
39. Stroszek (1977) by Werner Herzog.
40. The Godfather (1972) by Francis Ford Coppola.
41. Apocalypse Now Final Cut (1979) by Francis Ford Coppola.
42. Das Cabinet des Dr. Caligari (1920) by Robert Wiene.
43. Sunrise (1927) by F. W. Murnau.
44. Duck Soup (1933) by Leo McCarey.
45. The Thin Man (1934) by W. S. Van Dyke.
46. Henry V (1944) by Laurence Olivier.
47. Laura (1944) by Otto Preminger.
48. Detour (1945) by Edgar G. Ulmer.
49. The Third Man (1949) by Carol Reed.
50. A Streetcar Named Desire (1951) by Elia Kazan.
51. Ugetsu Monogatari (1953) by Kenji Mizoguchi.
52. The Night of the Hunter (1955) by Charles Laughton.
53. Kiss Me Deadly (1955) by Robert Aldrich.
54. The Searchers (1956) by John Ford.
55. Sweet Smell of Success (1957) by Alexander Mackendrick.
56. Vertigo (1958) by Alfred Hitchcock.
57. Rio Bravo (1959) by Howard Hawks.
58. The Hustler (1961) by Robert Rossen.
59. Lawrence of Arabia (1962) by David Lean.
60. Kawaita Hana (1964) by Masahiro Shinoda.
61. Il Buono, il Brutto, il Cattivo (1966) by Sergio Leone.
62. Seconds (1966) by John Frankenheimer.
63. La Prise de Pouvoir par Louis XIV (1966) by Roberto Rossellini.
64. Cool Hand Luke (1967) by Stuart Rosenberg.
65. Marketa Lazarová (1967) by Frantisek Vlácil.
66. Koroshi No Rakuin (1967) by Seijun Suzuki.
67. Playtime (1967) by Jacques Tati.
68. Marat/Sade (1967) by Peter Brook.
69. The Wild Bunch (1969) by Sam Peckinpah.
70. L’Armée des Ombres (1969) by Jean-Pierre Melville.
71. Deliverance (1972) by John Boorman.
72. The Friends of Eddie Coyle (1973) by Peter Yates.
73. Don’t Look Now (1973) by Nicolas Roeg.
74. Chinatown (1974) by Roman Polanski.
75. Taxi Driver (1976) by Martin Scorsese.
76. The Killing of a Chinese Bookie (1976) by John Cassavetes.
77. Shao Lin San Shi Liu Fang (1978) by Chia-Liang Liu.
78. The Deer Hunter (1978) by Michael Cimino.
79. Monty Python's Life of Brian (1979) by Terry Jones.
80. Tinker Tailor Soldier Spy (1979) by John Irvin.
81. Breaker Morant (1980) by Bruce Beresford.
82. Blade Runner Final Cut (1982) by Ridley Scott.
83. The Draughtsman’s Contract (1982) by Peter Greenaway.
84. To Live and Die in L.A. (1985) by William Friedkin.
85. Brazil Director's Cut (1985) by Terry Gilliam.
86. Mishima: A Life in Four Chapters (1985) by Paul Schrader.
87. House of Games (1987) by David Mamet.
88. Withnail and I (1987) by Bruce Robinson.
89. Na Srebrnym Globie (1988) by Andrzej Żuławski.
90. Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990) by Tom Stoppard.
91. After Dark, My Sweet (1990) by James Foley.
92. The Silence of the Lambs (1991) by Jonathan Demme.
93. White Men Can't Jump (1992) by Ron Shelton.
94. Kôkaku Kidôtai (1995) by Mamoru Oshii.
95. L.A. Confidential (1997) by Curtis Hanson.
96. The Big Lebowski (1998) by Joel Coen.
97. Memento (2000) by Christopher Nolan.
98. Bad Santa Unrated (2003) by Terry Zwigoff.
99. In Bruges (2008) by Martin McDonagh.
100. Ex Machina (2014) by Alex Garland.

― Philippos Filios

10 ESSENTIAL ANIME SERIES

 

1. Dragon Ball Z (1989) by Daisuke Nishio.

2. Neon Genesis Evangelion (1995) by Hideaki Anno.

3. Cowboy Bebop (1998) by Shinichirō Watanabe.

4. Ghost in the Shell: Stand Alone Complex (2002) by Kenji Kamiyama.

5. Samurai Champloo (2004) by Shinichirō Watanabe.

6. Death Note (2006) by Tetsurō Araki.

7. Fullmetal Alchemist: Brotherhood (2009) by Yasuhiro Irie.

8. Attack on Titan (2013) by Tetsurō Araki.

9. Tokyo Ghoul (2014) by Shūhei Morita.

10. Demon Slayer (2019) by Haruo Sotozaki.


*By Philippos Filios.

10 ESSENTIAL SWORD & SORCERY MOVIES

 

1. The Lord of the Rings Trilogy (2001-2003), dir by Peter Jackson.

2. Excalibur (1981), dir by John Boorman.

3. Conan the Barbarian (1982), dir by John Milius.

4. The Princess Bride (1987), dir by Rob Reiner.

5. DragonHeart (1996), dir by Rob Cohen.

6. Ladyhawke (1985), dir by Richard Donner.

7. Willow (1988), dir by Ron Howard.

8. Dragonslayer (1981), dir by Matthew Robbins.

9. The Sword And The Sorcerer (1982), dir by Albert Pyun.

10. The Beastmaster (1982), dir by Don Coscarelli.

 

*By Philippos Filios.

10 ESSENTIAL BATMAN ANIMATED MOVIES

 

1. Batman: Mask Of The Phantasm (1993)

2. Batman: The Long Halloween Part I & II (2021)

3. Batman: The Dark Knight Returns Parts I & II (2012 & 2013)

4. Batman & Son Trilogy: Son Of Batman (2014), Batman Vs. Robin (2015), Batman: Bad Blood (2016)

5. Batman: Under The Red Hood (2010)

6. Batman Beyond: Return Of The Joker (2000)

7. Batman: Year One (2011)

8. Batman: Hush (2019)

9. Batman: The Killing Joke (2016)

10. Batman Assault On Arkham (2014)

*By Philippos Filios

MAX WEBER

 

1. «Κοινωνιολογία» είναι η επιστήμη που επιδιώκει να κατανοήσει ερμηνευτικά το κοινωνικό πράττειν και, με τον τρόπο αυτό, να το εξηγήσει αιτιακά κατά την πορεία και τις επιδράσεις του.

2. «Πράττειν» είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά (ασχέτως αν πρόκειται για εξωτερική ή εσωτερική πράξη, παράλειψη ή ανοχή) όταν και εφόσον ο/οι δρων/δρώντες συνδέουν με αυτήν ένα υποκειμενικό νόημα.

3. «Κοινωνικό Πράττειν» είναι η συμπεριφορά σύμφωνα με το προσδιορισμένο νόημα του/των δρώντος/δρώντων που αναφέρεται στη συμπεριφορά άλλων και προσανατολίζεται προς αυτή κατά την επιτέλεση του.

4. «Ισχύς» είναι κάθε πιθανότητα επιβολής της ιδίας βούλησης εντός μίας κοινωνικής σχέσης, ακόμα και ενάντια σε αντίσταση - ασχέτως που βασίζεται αυτή η πιθανότητα.

5. «Εξουσία» είναι η πιθανότητα υπακοής σε μια διαταγή συγκεκριμένου περιεχομένου από προσδιορίσιμα πρόσωπα.

6. «Κράτος» είναι το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής βίας εντός ορισμένου εδάφους – το "έδαφος" αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του.

7. «Πολιτική» είναι ο αγώνας για την απόκτηση ενός μεριδίου ισχύος ή για επιρροή στον καταμερισμό της ισχύος, είτε ανάμεσα σε κράτη είτε ανάμεσα σε ομάδες εντός των κρατών.

8. Όποιος ασκεί πολιτική επιζητεί ισχύ: ισχύ είτε ως μέσο για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών (ιδεωδών ή εγωιστικών) είτε ως αυτοσκοπό προκειμένου να απολαύσει το γόητρο που η ισχύς προσφέρει.

Η νομιμοποίηση της Εξουσίας πραγματώνεται μέσω τριών "καθαρών ιδεότυπων" οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο διακριτοί αλλά συμπλέκονται.

1. Η αυθεντία του "αιώνιου χθες", ήτοι του Εθίμου, που το καθαγιάζει μία εγκυρότητα που χάνεται στα βάθη του παρελθόντος και το συντηρεί η συνήθεια. Αυτή είναι η «παραδοσιακή εξουσία», όπως την ασκούσαν οι πατριάρχες αφέντες.

2. Η αυθεντία του προσωπικού Χαρίσματος, ήτοι η εντελώς προσωπική αφοσίωση και πίστη στις αποκαλυμμένες αλήθειες, στις ηρωικές πράξεις και στις ηγετικές ιδιότητες ενός ατόμου. Τέτοια "χαρισματική" εξουσία άσκησαν οι προφήτες, ο πολέμαρχος, ο ηγεμόνας που βασίζεται στην λαϊκή βούληση, ο δημαγωγός και ο πολιτικός κομματικός αρχηγός.

3. Η εξουσία που θεμελιώνεται μέσω της «Νομιμότητας», ήτοι της πίστης στην εγκυρότητα του Θετικού Δικαίου. Τέτοια είναι η εξουσία που ασκεί ο σύγχρονος "κρατικός λειτουργός" και όλοι εκείνοι οι θεσμικοί φορείς ισχύος που απ' αυτή την άποψη του μοιάζουν.

*Max Weber, από το "Η πολιτική ως κάλεσμα και επάγγελμα", μτφρ. Κώστας Κουτσουρέλης, εκδ. Δώμα.
*Οικονομία και Κοινωνία, 1. Κοινωνιολογικές Έννοιες, Max Weber, μτφρ. Θανάσης Γκιούρας, εκδ. Σαββάλας, σσ. 4 & 56.

POWER OF JUDGMENT

 

«Αν ο νους εν γένει χαρακτηρίζεται ως η ικανότητα για κανόνες, τότε η δύναμη του κρίνειν [Urteilskraft] είναι η ικανότητα της υπαγωγής [subsumieren] σε κανόνες, δηλαδή διακρίνει αν κάτι υπάγεται υπό έναν δεδομένο κανόνα (casus datae legis) ή δεν υπάγεται.» (A132/B171)          

«Δύναμη του κρίνειν [Urteilskraft] εν γένει είναι η ικανότητα να σκεπτόμαστε το μερικό [Besondere] ως περιεχόμενο στο καθολικό [enthalten unter Allgemeine]. Εάν είναι δεδομένο το καθολικό (ο κανόνας, η αρχή, ο νόμος), τότε η δύναμη του κρίνειν η οποία υπάγει [subsumiert] το μερικό σε εκείνο [το καθολικό] […] είναι καθοριστική [bestimmend]. Εάν όμως είναι δεδομένο μόνο το μερικό, για το οποίο η δύναμη του κρίνειν πρέπει να βρει το καθολικό, τότε είναι απλώς αναστοχαστική [reflektierend]. Η δύναμη του κρίνειν, η οποία καθορίζει κάτω από καθολικούς νόμους που δίνει ο νους, απλώς υπάγει [ist nur subsumierend].» (KU XXVI)

«Η δύναμη του κρίνειν [Urteilskraft] είναι […] η ικανότητα της υπαγωγής.» (LD-W 704)

*Philippos Filios

TRANSCENDENTAL PHILOSOPHY

 

«Η ανώτατη έννοια με την οποία συνηθίζουν να αρχίζουν την Υπερβατολογική Φιλοσοφία [Transzendentalphilosophie], είναι τις περισσότερες φορές η διαίρεση [ανάμεσα] στο δυνατό και στο αδύνατο [in das Mögliche und Unmögliche]. Αλλά καθώς κάθε διαίρεση προϋποθέτει μία έννοια [ήδη] διαιρεμένη, για αυτό πρέπει να δοθεί μία έννοια ακόμα πιο ανώτερη και αυτή είναι η έννοια ενός αντικειμένου εν γένει [von einem Gegenstande überhaupt] […] [και] οι Κατηγορίες είναι οι μόνες έννοιες, οι οποίες αναφέρονται σε αντικείμενα εν γένει […].» (A290/B346)

«Οι a priori όροι μίας δυνατής εμπειρίας εν γένει είναι συγχρόνως όροι δυνατότητας των αντικειμένων της εμπειρίας.» (A111)

«Οι όροι της δυνατότητας της εμπειρίας εν γένει είναι συγχρόνως όροι της δυνατότητας των αντικειμένων της εμπειρίας, και για αυτόν τον λόγο έχουν αντικειμενική εγκυρότητα [objektiv Gültigkeit] σε μία συνθετική κρίση a priori.» (A158/B197)

*By Philippos Filios

THE BATMAN (2022) BY MATT REEVES

 

Τι θέση κατακτάει το νέο Batman του Matt Reeves σε σχέση με τα προηγούμενα; Είναι καλύτερο από το The Dark Knight (2008) του Nolan; Προτού το κάνουμε φύλλο και φτερό, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας το εξής: το The Dark Knight είναι αντικειμενικά η καλύτερη ταινία για τον Batman που έχει βγει όχι επειδή μας παρουσιάζει τον Batman έτσι όπως θα έπρεπε να παρουσιαστεί, αλλά απλούστατα διότι ο Nolan είναι ένας πολύ δυνατός σκηνοθέτης που έκανε μία καταπληκτική δουλεία. Το θέμα μας, για εμάς τουλάχιστον που μεγαλώσαμε με τα comics και τα Animated Series, είναι πρωτίστως η ίδια η φύση του Batman και το σύμπαν του καλύτερου superhero comic που έχει κυκλοφορήσει.

Και αυτό θα κριθεί εδώ.

Ως προς τον Bruce Wayne: ο Bruce είναι ψηλός, εύσωμος, μυώδης αλλά και με εκ γεννετής φυσική δύναμη - όπως και γνώστης Jujutsu (του αυθεντικού, του ιαπωνικού, του ανατολικού, των ninja, δηλαδή του Ninjutsu, όχι του βραζιλιάνικου ή κάποιας άλλης δυτικής εκδοχής του). Αυτά είναι ουσιώδη χαρακτηριστικά του απλούστατα διότι μόνον μέσω αυτών μπορεί να εξηγηθεί πως ένας άνθρωπος χωρίς υπέρ-ικανότητες - διότι ο Batman δεν ειναι κυριολεκτικά superhero όπως όλοι οι άλλοι, αλλά απλός άνθρωπος - μπορεί να τους πλακώνει όλους στο ξύλο χωρίς να τους σκοτώνει. Ο Nolan φρόντισε να τα παρουσιάσει όλα αυτά στο Batman Begins (2005), όπως και την σημαντικότατη για την υπόθεση θητεία του στην League of Shadows όπου και διδάχθηκε Ninjutsu. Ασφαλώς είναι και καταθλιπτικός λόγω της απώλειας των γονιών του σε μικρή ηλικία, εμμονικός αλλά και ορθολογιστής, αλλά είναι *και* εκδικητικός ως Dark Knight; Στο Batman του Reeves μας παρουσιάζεται ευθύς εξ αρχής ως "Vengeance", το οποίο αποτελεί και μία ευθεία κριτική στον "Δίκαιο" Batman του Nolan που απαρνείται την εκδίκηση (βλ. Batman Begins), προϊδεάζοντας μας ότι θα δούμε έναν Batman πολύ πιο σκοτεινό: τον πραγματικό Dark Knight. Η αλήθεια είναι πως αρχικώς υπήρξε εκδικητικός, και αργότερα του εμφύσησαν μία "ιδιαίτερη αίσθηση δικαιοσύνης", μετά το 1940 και την εισαγωγή του Robin, που έφερε και η αλλαγή του editor Whitney Ellsworth. Ο Bruce παρουσιάζεται πάντα ως μία σκοτεινή προσωπικότητα, όντας ο πρώτος antihero: βρίσκεται στο περιθώριο τόσο του συστήματος, το οποίο πολεμάει ως διεφθαρμένο, όσο και του υπόκοσμου, που επίσης πολεμάει για την εγκληματικότητα του. Φέρει χαρακτηριστικά και των δύο αυτών κόσμων, ακριβώς επειδή βρίσκεται στο ενδιάμεσο και μπορεί να ενεργει σύμφωνα με τις αρχές και των δύο αυτών κόσμων. Ο μοναδικός του ηθικός κώδικας είναι ότι δεν σκοτώνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα. Επομένως, εκδικείται, χωρίς να σκοτώνει. Ο Bruce είναι πολύ πιο σκοτεινός απ' ότι τον παρουσίασε ο Nolan, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι emo-καταθλιπτικός με επιδράσεις Kurt Cobain και Nirvana, όπως τον παρουσίασε ο Reeves μέσω του Robert Pattinson. O Cristian Bale είναι, συνακολούθως, ο καλύτερος Bruce που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής, αφού αυτός συγκεντρώνει τα περισσότερα χαρακτηριστικά του Bruce όπως αυτός θα έπρεπε να είναι, πλην της νταρκίλας που λείπει γενικότερα από τα Batman του Nolan.

Ως προς την Gotham City: Η Gotham είναι, ασφαλώς, η κατ' εξοχήν Gothic πόλη, όπως μεταφέρθηκε ο γερμανικός εξπρεσιονισμός και η Gothic αισθητική στην Αμερική στον μεσοπόλεμο καθορίζοντας και το αμερικανικό σινεμά στις απαρχές του οδηγώντας στα film noir. Το Gothic στοιχείο το συνέλλαβε στις σωστές του διαστάσεις ο Tim Burton, ως expert του Gothic εξάλλου - για αυτό και ανέλαβε τα Batman ως σκηνοθέτης - αλλά η σκηνοθεσία του ήταν καρικατουρίστικη σε μακέτα που δεν γέρασε καλά. Από την άλλη, ο Nolan, μέσω της ριζοσπαστικοποίησης του comic προς τον ρεαλισμό, απάλειψε πλήρως το Gothic στοιχείο που είναι ουσιώδες για το σύμπαν της νυχτερίδας: ο Nolan μας παρουσίασε μία.. New York City, και όχι μία Gotham City. Στο πρώτο, βέβαια, το Batman Begins, επιχείρησε να παρουσιάσει μία Gotham City, αλλά δεν του βγήκε καλά, και στα επόμενα δύο της τριλογίας που έγραψε με τον αδελφό του ρεαλιστικοποίησε πλήρως την Gotham κάνοντας την.. Manhattan. Το Batman του Reeves διατηρεί τον ρεαλισμό (που ο Burton απώλεσε) αλλά το συνδύασε και με το Gothic στοιχείο (που ο Nolan απώλεσε): η Gotham του Reeves είναι η καλύτερη Gotham που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής.

Ως προς την σκηνοθεσία και την cinematography: η σκηνοθεσία, γενικά, είναι σαφώς ανώτερη του Nolan, αλλά εικόνα και φωτογραφία κερδίζουν στο Batman του Reeves, που φέρει σαφείς επιδράσεις από το noir psychological horror-thriller "Se7en" (1995) του David Fincher. Το Gothic πάει χέρι-χέρι με το Noir, αφού το δεύτερο δεν είναι παρά η αστικόποίηση του πρώτου, ορθά, λοιπόν, ο Reeves αποτυπώνει όλες τις σκηνές κατάμαυρες στις σκιές, σε αντίθεση με το λάιτ noir του Nolan που αποτυπώνεται απλά ως γκρι. Κι εδώ είναι πιο λάιτ η πρόσληψη του Nolan, που απαλειφει τελικά και το Gothic Horror στοιχείο που επιβαλλεται να έχει ο κόσμος της νυχτερίδας και δη η Gotham City.

Οι εχθροί του Batman: η Misel Pfeiffer παραμένει η καλύτερη Selina Kyle (Catwoman), ο Danny DeVito ο καλύτερος Οζ, Oswald Chesterfield Cobblepot (Penguin) και ο Heathcliff Andrew "Heath" Ledger ο καλύτερος Joker. Ο Reeves, βέβαια, παρουσίασε έναν ενδιαφέρον Riddler και μία ενδιαφέρουσα εκδοχή της Catwoman, χωρίς όμως να μας εκπλήξουν ως προς την ηθοποιία και την μεταμόρφωση τους.

Η δομή της υπόθεσης: ο Reeves εδώ συλλαμβάνει ορθά την ουσία του Batman ως detective σε noir φόντο: τα animated όπως και τα comic ξεκινάνε συχνά με έναν φόνο που ο Batman, σε συνεργασία πάντα με τον Alfred Pennyworth (τον βρετανό μπάτλερ που τον μεγάλωσε) και τον Jim Gordon (τον police commissioner της Gotham City), παλεύουν να λύσουν την περίπλοκη και μυστηριώδη υποθέση του μέσω ανακρίσεων, συλλογής και επεξεργασίας στοιχείων, παρακολουθήσεων κτλ. - δηλαδή με τα μέσα του Detective, ο Batman δεν έχει καμία μεταφυσική ικανότητα. Παρότι κατατάσσεται κάτω από το action superhero genre, το Batman είναι στην ουσία του Noir-Action. Του Nolan τα έχουν, βέβαια, όλα αυτα τα στοιχεία, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό και ένταση. Ο Reeves το συγκεκριμένο το παρουσίασε πιο καθαρά και στις σωστές του διαστάσεις. Αρχέτυπο υπόθεσης Batman, και καλύτερη animated απόδοση, αποτελεί μέχρι και σήμερα το "Batman: Mask of the Phantasm (1993)". Εδώ μόνον ο Batman παρουσιάζεται σε όλες του τις εκφάνσεις όπως ακριβώς είναι στα Comics.

Στολή, batmobile κτλ: την καλύτερη στολή την έχουν του Nolan, αλλά Batmobile και Batplane προτιμούμε τα πιο Gothic των Comics, του Animated και του Burton. Στην μηχανή κερδίζει μόνον του Nolan. Το στοιχείο του ρεαλισμού βέβαια είναι, σήμερα, αναγκαίο, όταν τουλάχιστον μιλάμε για κανονική ταινία, οπότε ο ιδανικός συνδυασμός τους παραμένει το ζητούμενο (παραείναι ρεαλιστικά του Nolan).

Αν βάλουμε στην άκρη το "Batman: Mask of the Phantasm (1993)", το The Dark Knight του Nolan παραμένει overall η καλύτερη ταινία του Batman, αλλά του Reeves ακολουθεί αμέσως μετά, τονίζοντας ακριβώς εκείνες τις σκοτεινές εκφάνσεις (Gothic & Noir) του Batman που χάθηκαν μέσα στην νολανιανή κινηματογραφική ερμηνεία.

 

*By Philippos Filios.

NIGHTMARE ALLEY (2021) BY GUILLERMO DEL TORO

 

O Guillermo del Toro επιστρέφει στην σκηνοθεσία επιλέγοντας την ομώνυμη gothic-noir νουβέλα του William Lindsay. Λογικό, πρόκειται για ένα βιβλίο που ταιριάζει απόλυτα στην σκηνοθεσία φαντασίας και μυστηρίου που διαπερνά όλο του το έργο. Και, βέβαια, ως λάτρης του Noir Genre, έχει αδυναμία στην πρώτη κινηματογραφική απόδοση της νουβέλας, το αριστουργηματικό classic film noir του Edmund Goulding του 1947, με τον εκπληκτικό Tyrone Power στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που ήταν και ο ρόλος της ζωής του. Δεν κάνει όμως ένα απλό remake του κλασικού film noir, το οποίο βέβαια είναι κλάσης ανώτερο - πρόκειται για μοναδικό στο είδος του film noir έργο που πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες λάτρεψαν και έβαλαν στις λίστες τους των αγαπημένων ταινιών τους - αλλά επιχειρεί να ακολουθήσει την νουβέλα πιο πιστά, προσθέτοντας ωστόσο και κάποιες μικρές, προσωπικές του πινελιές.

Έχουμε εδώ,  λοιπόν, να κάνουμε με ένα retro-noir, ένα, τρόπον τινά, "ιστορικό" noir, υπό την έννοια ότι είναι μεν έγχρωμο (i.e. neo-noir), αλλά δεν αφορά την σύγχρονη εποχή (όπως όλα τα neo-noir), αλλά την classic era του genre, viz 1940-1959 και, ως εκ τούτου, έχει vintage σκηνικά και κοστούμια και χωροχρονικά αφορά την Αμερική της Cold War era μετά τον Β' ΠΠ. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και οι ηθοποιοί είναι όλα εξαιρετικά, όπως και η σκηνοθεσία του del Toro, αλλά κάνει κάποιες κοιλιές λόγω μεγάλου μήκους (140 min) και πασχίζει λίγο στην μουσική υπόκρουση - ήθελε περισσότερη Jazz - χωρίς να καταφέρνει, εντέλει, και λόγω χρώματος ασφαλώς, να πιάσει την ατμόσφαιρα της εξπρεσιονιστικής -  gothic - horror - noir ταινίας του 1947, που είναι κατάμαυρη και εντελώς καφκική. Αυτό ο del Toro το αντιλήφθηκε βέβαια από την αρχή, για αυτό και κυκλοφόρησε και μία ασπρόμαυρη εκδοχή της ταινίας με τίτλο "Nightmare Alley: Vision in Darkness and Light" σε επιλεγμένο αριθμό αιθουσών, χωρίς να πάει καλά εισπρακτικά ωστόσο.

Το noir genre πλέον δεν βρίσκει αντίκρισμα στην μαζική κουλτούρα, αφορά ένα κλειστό club cinephiles που γνωρίζουν από ιστορία του Cinema και μπορούν ακόμα να αναγνωρίσουν τα στοιχεία τέχνης (εξπρεσιονισμός, gothic), φιλοσοφίας (καφκικός υπαρξισμός, φροϋδισμός, κτλ), πολιτικής (Ψυχρός Πόλεμος, Β' ΠΠ Πόλεμος, κατασκοπία) και της κοινωνικόψυχολογικής συνθήκης (παράνοια, φόβος, πεσιμισμός, μηδενισμός, φαταλισμός, απόγνωση, κτλ) γένεσης του noir.

Η υπόθεση, παραμένει εν πολλοίς ίδια όπως της νουβέλας, με ελάχιστες εκπλήξεις από τον del Toro: O χαρισματικός στην χειραγώγηση μέσω εξαπάτησης ανθρώπων και υπερφιλόδοξος Stanton "Stan" Carlisle (Bradley Cooper) γίνεται μέλος ενός περιοδεύοντα τσίρκου-θιάσου και κερδίζει την εύνοια της μέντιουμ Zeena και του συζύγου της Pete. Αφού επιβάλλεται στον Θίασο-Τσίρκο, μεταφέρεται με την Molly (Rooney Mara) στην Νέα Υόρκη του 1940 με φόντο την οικονομική ύφεση της Αμερικής όπου αρχίζει να στήνει κομπίνες σε βάρος της πλούσιας ελίτ. Εκεί, ο Stanton καταστρώνει ένα κόλπο με στόχο έναν μεγιστάνα, με την συνδρομή της μυστηριώδους ψυχιάτρου και femme fatale Lilith Ritter (Cate Blanchett), που τον αναλαμβάνει συγχρόνως να τον ψυχαναλύσει. Την εξαπάτηση και την χειραγώγηση μέσω του δήθεν μυστικισμού που ασκεί τόσο επιδέξια ανερχόμενος ταχύτατα στην κοινωνική ιεραρχία, θα την βρει από την Lilith Ritter, καταλήγοντας εκεί ακριβώς απ' όπου ξεκίνησε.

Η ταινία είναι άνω του μετρίου, ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα λόγω μυστηρίου, υπόθεσης και σκηνοθεσίας και μπορεί να λογιστεί ως το homage του del Toro, όπως όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες συνηθίζουν να κάνουν μια φορά στην καριέρα τους, στο genre-πεμπτουσία της 7ης Τέχνης, το film noir.



*By Philippos Filios.

TOP 5 FILM NOIR PARODIES

 

1. The Big Lebowski (1998), by Joel Coen.

2. Who Framed Roger Rabbit? (1988), by Robert Zemeckis.

3. Dead Men Don’t Wear Plaid (1982), by Carl Reiner.

4. The Cheap Detective (1978), by Robert Moore.

5. Fatal Instinct (1993), by Carl Reiner.

 

*By Philippos Filios.

12 ESSENTIAL MUSCLE-BUILDING EXERCISES

1. Conventional Deadlift

2. Back Squat

3. Standing Overhead Press

4. Barbell Bent-Over Row

5. Flat Bench Press

6. Standing Barbell Lunge

7. Front Barbell Shrug

8. Pull Up

9. Bar Dip

10. EZ-Bar Curl

11. EZ-Bar Skull Crusher

12. EZ-Bar Upright Row

*By Philippos Filios.

PUSH/PULL/LEGS WORKOUT SPLIT

 1. PUSH (Chest / Anterior Deltoid / Lateral Deltoid / Triceps)

1. Flat Bench Barbell Press
2. Barbell Landmine Press
3. Dumbbell Chest Fly
4. Skull Crushers
5. Cable Chest Fly
6. Incline Dumbbell Press
7. Dumbbell Lateral Raise
8. Cable Lateral Raise
9. Arnold Dumbbell Press
10. Triceps Rope Pushdown
11. Dumbbell Shoulders Press
12. Triceps Push-Down
13. Overhead Triceps Extensions
14. Push-Up
15. Dips

2. PULL (Back / Posterior Deltoid / Biceps)

1. Conventional Deadlifts
2. Bent-Over Barbell Rows
3. Standing Barbell Shrugs
4. T-Bar Rows
5. Z-Barbell Curls
6. Barbell Upright Row
7. Preachers Curls
8. Hammer Curls
9. Seated Cable Rows
10. Rope Pull-Down
11. Face-Pull
12. Pull-Over
13. Pull-Down
14. Pull-Up
15. Chin-Up

3. LEGS (Glutes / Quads / Hamstrings / Calves)

1. Barbell Back Squats
2. Stiff Leg Deadlifts
3. Standing Barbell Lunges
4. Barbell Hip Thrusts
5. Calf Raises
6. Leg Press
7. Leg Extensions
8. Leg Curls

 

*By Philippos Filios.

STRENGTH SPORTS

 

Ο Bodybuilder λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμούς αισθητικής όπου επιδεικνύει το σώμα του έναντι επιτροπής κριτών, οι οποίοι τον βαθμολογούν πάνω στις 7 βασικές πόζες ανάδειξης των μυών: μπροστινή πόζα διπλών δικεφάλων, πλάγια στήθους, άνοιγμα πλάτης από μπροστά, πλάγια τρικεφάλων, διπλή δικεφάλων από πίσω, άνοιγμα πλάτης από πίσω και κοιλιακοί με μηρό. Πρόκειται για ένα ατομικό και στατικό αγώνισμα (αναερόβιο) αισθητικής όπου ο bodybuilder έχει ως στόχο να αυξήσει την μυϊκή του μάζα (Hypertrophy) με παράλληλη ελάττωση του σωματικού του λίπους (Conditioning). Αυτό το επιτυγχάνει με τον συνδυασμό άρσης βαρών, επαρκούς πρόσληψης πρωτεΐνης και ξεκούρασης.

Ο Crossfitter ασκεί το άθλημα του CrossFit, ένα πρόγραμμα που συνδυάζει δύναμη και αντοχή, στο ασκησιολόγιο του οποίου περιλαμβάνονται ασκήσεις υψηλής έντασης, διαλειμματική προπόνηση, πλειομετρικές ασκήσεις, τρέξιμο, κωπηλασία εσωτερικού χώρου, άρσεις βαρών (Squat, Bench Press, Deadlift), ολυμπιακές άρσεις (arraché & épaulé jeté) και στοιχεία ενόργανης γυμναστικής, όπως ασκήσεις σε δίζυγο, κρίκους, μονόζυγο, και στηρίξεις χεριών (κατακόρυφο). Πρόκειται για ένα ατομικό και λειτουργικό άθλημα (Functional) που συνδυάζει δύναμη και αντοχή σε μια σειρά δοκιμασιών με διάφορες ασκήσεις όπου αυτός που προκρίνεται αποκτά τον τίτλο του πιο fit αθλητή.

Ο Weightlifter ασκεί το Ολυμπιακό άθλημα της Άρσης Βαρών (Olympic Weightlifting), όπου σηκώνει την μπάρα σε arraché και épaulé jeté. Πρόκειται για ένα ατομικό και στατικό άθλημα (αναερόβιο) δύναμης όπου ο weightlifter έχει ως στόχο με το μεν arraché να άρει την μπάρα από το έδαφος πάνω από το κεφάλι με μία συνεχόμενη κίνηση, ενώ με το δε épaulé jeté να άρει την μπάρα από το έδαφος πάνω από το κεφάλι του με δύο κινήσεις, πρώτα στους ώμους του και έπειτα από τους ώμους πάνω από το κεφάλι του.

Ο Powerlifter ασκεί το άθλημα του Δυναμικού Τρίαθλου (Powerlifting), όπου σηκώνει την μπάρα στις τρεις θεμελιώδεις compound exercises, i.e. Squat, Bench Press και Deadlift, προσθέτει το βάρος που σήκωσε και στις τρεις και βγάζει το Total. Πρόκειται για ένα ατομικό και στατικό άθλημα (αναερόβιο) δύναμης όπου το συνολικό άθροισμα του βάρους που σήκωσε ο powerlifter στις τρεις αυτές άρσεις αποτυπώνει και την δύναμη του.

Ο Strongman ασκεί το άθλημα της Δύναμης, όπου πραγματώνει μία σειρά από «άθλους του Ηρακλή», όπως το να σηκώνει μεγάλες πέτρες και να τις μεταφέρει, να σηκώνει μεγάλους κορμούς δέντρων πάνω από το κεφάλι του, κ.τ.λ. Καθοριστικό ρόλο παίζουν, πέραν του βάρους, ο χρόνος, οι κινήσεις και οι επαναλήψεις. Πρόκειται για ένα ατομικό και λειτουργικό άθλημα δύναμης (Functional) που ως στόχο έχει να δοκιμαστεί η δύναμη ενός strongman σε μια σειρά από μη παραδοσιακές, κάθε φορά, δοκιμασίες.

 

*By Filippos Filios.

THE THREE MECHANISMS OF MUSCLE BUILDING

 

Η Μηχανική Πίεση (Mechanical Tension) προκαλείται από την άρση βάρους για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Τον χρόνο τον αυξάνουμε είτε μέσω της αύξησης του χρόνου της άσκησης, είτε μέσω της εκτέλεσης ασκήσεων σε πλήρες εύρος κίνησης, είτε με διεκπεραίωση της κίνησης σε αργό ρυθμό. Ο χρόνος που βρίσκεται ο μυς «υπό πίεση» (Under Tension) κατά την άρση του βάρους (Barbell/Dumbbell) προκαλεί και την μηχανική πίεση. Όσο περισσότερος ο χρόνος και το βάρος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η μηχανική πίεση που δέχεται ο μυς.
Η άρση σταδιακά ολοένα και αυξανόμενου βάρους είναι ο καλύτερος τρόπος αύξησης της μηχανικής πίεσης.

Το Μεταβολικό Στρες (Metabolic Stress), που έχει καθιερωθεί και ως Pump, προκαλείται από την έλλειψη παροχής οξυγονωμένου αίματος που συνεπάγεται και αδυναμία τροφοδότησης του μυ κατά την διάρκεια των αλλεπάλληλων συσπάσεων του. Ως αποτέλεσμα έχει την υψηλή συγκέντρωση μεταβολιτών στον μυ, όπως το γαλακτικό οξύ που προκαλεί την γνωστή αίσθηση καψίματος, αλλά και ιόντων υδρογόνου. Το μεταβολικό στρες που προκαλείται στον μυ δημιουργεί, κατ' αυτον τον τρόπο, ένα αναβολικό περιβάλλον που οδηγεί στην αύξηση της ορμονικής απόκρισης από τον υποθάλαμο για να ανταποκριθεί καλύτερα στην μηχανική πίεση το μυϊκό μας σύστημα.
Το Μεταβολικό Στρες αυξάνεται με την αύξηση του συνεχόμενου χρόνου που βρίσκεται ο μυς υπό πίεση (Time Under Tension), π.χ. με τα Super Sets και τα Drop Sets.

Η Μυϊκή Ζημιά (Muscle Damage), που είναι το σπάσιμο των μυϊκών ινών, προέρχεται από τις ομόκεντρες (κλείσιμο του μυ) και τις έκκεντρες (άνοιγμα του μυ) φάσεις της κίνησης της άσκησης. Τα D.O.M.S. (Delayed Onset Muscle Soreness, Καθυστερημένη Εμφάνιση Μυϊκού Πόνου), που είναι η φλεγμονή των μυών που προκαλείται από το σπάσιμο των ινών τους, εμφανίονται από 24 έως 48 ώρες μετά την προπόνηση, και προκαλούνται κυρίως από την έκκεντρη φάση της κίνησης (άνοιγμα/εκδίπλωση του μυ).
Η μεγαλύτερη μυϊκή ζημιά προκαλείται από άρση μεγαλύτερου βάρους σε συνδυασμό με συχνές διαφοροποιήσεις της άσκησης (π.χ. διαφορετική άσκηση για τον ίδιο μυ ή διαφορετική γωνία εκγύμνασης του μυ) και με εστίαση στην έκκεντρη φάση της κίνησης (π.χ. περισσότερος χρόνος άσκησης, πιο αργός ρυθμός κατά το άνοιγμα του μυ, κ.ο.κ.).

Ο συνδυασμός και των τριών αυτών μηχανισμών υπό την αρχή του ολοένα αυξανόμενου βάρους άρσης (Progressive Overload Principle), που είναι κοινή και στους τρεις μηχανισμούς χτισίματος των μυών, είναι που προκαλεί και την μεγαλύτερη ανάπτυξη του μυοσκελετικού μας συστήματος συνολικά.

 

*By Filippos Filios.