MILOS FORMAN: 10 ESSENTIAL MOVIES

Miloš Forman's 10 Essential Movies

1. Loves of a Blonde (1965)

2. The Firemen's Ball (1967)

3. One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975)

4. Hair (1979)

5. Ragtime (1981)

6. Amadeus (1984)

7. Valmont (1989)

8. The People vs. Larry Flynt (1996)

9. Man on the Moon (1999)

10. Goya's Ghosts (2006)

..............................................................................................................................................................................................................

"Milos Forman has directed an impressive oeuvre of films about rebels, eccentrics, and iconoclasts. Many of them such as One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975), which earned him his first Oscar for Best Director, and The People vs. Larry Flynt (1996), pit outcasts against institutional authority, and inspire audiences to question their own societal and moral assumptions. After helping to launch the Czech New Wave with such movies as Loves of a Blonde (1965), Forman came to the United States in the early 1970s... Forman has also made a significant mark in academia working at Columbia University's film program since the 1970s. He continues to develop and occasionally direct film scripts, although none has returned him to his former glory."
―Wm. Scott Whited, 501 Movie Directors, 2007.

"Although his detractors suggest that his body of work is not inventive or daring enough to warrant such a critically distinguished career, Forman is a self-confessed popular film-maker. Known as a champion of the common man, his films explore questions of personal freedom, social conformity, and the oppression of the individual. Deeply informed by his experience of living under a Communist regime, much of Forman's American work can be read as a paean to his adopted country."
―Tanya Horeck, Contemporary North American Film Directors, 2002.

"A leading member of the new, anti-conformist Czechoslovak cinema which emerged in the 1960s, Forman began as a script collaborator on several films and then made two shorts which were later combined into one film (1963). One of these, Talent Competition, already looked forward to his favourite themes and methods: a quizzical, sometimes bemused, analysis of human foibles and small-town ennui."
―John Gillett, The International Encyclopedia of Film, 1972.

"Although the influence of Forman's filmmaking methods may be felt even in some North American films, his lasting importance will, very probably, rest with his three Czech movies. Taking Off, a valiant attempt to show America to Americans through the eyes of a sensitive, if caustic, foreign observer, should be added to this list as well. After the mixed reception of this film, however, Forman turned to adaptations of best sellers and stage hits."
―Josef Skvorecký and Rob Edelman, The St. James Film Directors Encyclopedia, 1998.

"A knack for biting satire has secured Forman's reputation as one of the top filmmaking finds from Eastern Europe since World War II."
―William R. Meyer, The Film Buff's Catalog, 1978.

"The Czech films of Milos Forman reveal a gently mocking humour and a keen eye for the minutiae of human behaviour, qualities he brought to bear on his American movies."
―Ronald Bergan, Film - Eyewitness Companions, 2006.

"It is interesting that with greater political freedom and commercial viability, the films of Milos Forman have become increasingly conventional. The spontaneity of his early Czech work has sadly ossified into ostentatiously decorous middlebrow entertainment."
―Geoff Andrew, The Film Handbook, 1989.

..............................................................................................................................................................................................................

Miloš Forman’s 10 Favourite Movies

1. Amarcord (1973) by Federico Fellini

2. American Graffiti (1973) by George Lucas

3. Citizen Kane (1941) by Orson Welles

4. City Lights (1931) by Charles Chaplin

5. The Deer Hunter (1978) by Michael Cimino

6. Children of Paradise (1945) by Marcel Carné

7. Giant (1956) by George Stevens

8. The Godfather (1972) by Francis Ford Coppola

9. Miracle in Milan (1951) by Vittorio De Sica

10. Raging Bull (1980) by Martin Scorsese

WERNER HERZOG: 10 ESSENTIAL MOVIES

Werner Herzog 's 10 Essential Movies

1. Signs of Life (1968)

2. Even Dwarfs Started Small (1970)

3. Aguirre, the Wrath of God (1972)

4. The Enigma of Kaspar Hauser (1974)

5. Heart of Glass (1976)

6. Stroszek (1977)

7. Woyzeck (1979)

8. Nosferatu the Vampyre (1979)

9. Fitzcarraldo (1982)

10. Cobra Verde (1987)

..............................................................................................................................................................................................................

"Werner Herzog is regarded as one of the most eccentric figures of das neue kino. His films feature inspiring landscapes and controversial actors (the flamboyant Klaus Kinski, the strange Bruno S.) at odds with their world. Herzog is also well known for the making of his films, whether hypnotizing the entire cast in Heart of Glass (1976), dragging a boat through the Amazon jungle for Aguirre, the Wrath of God (1972), or feuding with actor Kinski… One of the leading figures of the New German Cinema, he has remained a radical individualist and a cinematic visionary for over forty years. His films disturb by their questioning of the bases of human civilization and its values."
―Schirmer Encyclopedia of Film, 2006,

"Fond of shooting in difficult locations, he can seem as eccentric and driven as one of his heroes. Recently he appears to have found it difficult to continue making films, but his visionary work of the 70s constitutes a high point of the modern cinema."
―Geoff Andrew, The Director's Vision, 1999.

"It was immediately clear that Herzog possessed a quick sense of narrative; a withdrawn, mobile camera; and a dark, inquisitive humour... As attention fell on Herzog, so his pursuit of extremism became a little more studied; it began to seem more zealous than natural... Herzog pictures were events in the seventies, but they became very hard to see, Fitzcarraldo was the last film to get wide screenings"
―David Thomson, The New Biographical Dictionary of Film, 2002.

"Werner Herzog, more than any director of his generation, has through his films embodied German history, character, and cultural richness. While references to verbal and other visual arts would be out of place in treating most film directors, they are key to understanding Herzog. For his techniques he reaches back into the early part of the twentieth century to the Expressionist painters and filmmakers, back to the Romantic painters and writers for the luminance and allegorization of landscape and the human figure."
―Rodney Farnsworth, The St. James Film Directors Encyclopedia, 1998.

"The auteur theory of directorial supremacy promulgated by the Cahiers du Cinéma boys seems tailor-made for the philosophically inclined Herzog. Indeed his single-mindedness in getting his visions onto celluloid has sometimes more resembled the compulsive tic of an incipient madman, particularly when twinned with the complementary mania of actor Klaus Kinski, whom Herzog, despite his better judgment, and at some considerable risk to what remained of his own sanity, persisted in using as his alter ego on screen."
―Mario Reading, The Movie Companion, 2006,

"Herzog exerts total control over his work, which he also produces and writes. His films are deeply personal and thoroughly uncompromising. Although he once stated that "film is not the art of scholars but of illiterates," much of his work remains beyond the grasp or interest of mass audiences. But he is increasingly admired by a widening horde of filmgoers as one of the most creative and exhilarating artists on the international film scene today."
―The MacMillan International Film Encyclopedia, 1994.

"One of the best of the new wave of German filmmakers, Herzog has already mastered themes of illusion, delusion, alienation, and hypocrisy."
―William R. Meyer, The Film Buff's Catalog, 1978.

“Filmmaking is athletics over aesthetics”, says the indefatigable Werner Herzog, whose astonishing body of work is evidence of a director with the physical and psychological fortitude of an iron-man triathlon runner. Herzog’s is a cinema of extremes of climate, circumstance and human endurance.”
―Jessica Winter, The Rough Guide to Film, 2007.

..............................................................................................................................................................................................................

Werner Herzog’s 5 Favourite Movies

1. Freaks (1932) by Tod Browning

2. Intolerance (1916) by D.W. Griffith

3. Nosferatu (1922) by F.W. Murnau

4. Rashomon (1950) by Akira Kurosawa

5. Where is the Friend's Home? (1987) by Abbas Kiarostami

WERNER HERZOG: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ

   Ιδιοφυής, πρωτοπόρος και εκκεντρικός, ο Βέρνερ Χέρτζογκ (Werner Herzog), έχει διαγράψει μια πορεία μοναδική, αφήνοντας χνάρια σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, δημιουργώντας έργο με έντονες φορμαλιστικές αναζητήσεις που ξεπέρασε την εποχή του. Απ’ τους σημαντικότερους εκφραστές του Νέου Γερμανικού Σινεμά, με ένα κινηματογραφικό σύμπαν όμως που δύσκολα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κίνημα ή κατηγοριοποιείται με βάση το ύφος ή τη θεματολογία. Γεννημένος στο Μόναχο το 1942 ο Βέρνερ Χέρτζογκ (του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Βέρνερ Χ. Στίπετιτς) μεγάλωσε προστατευμένος από την ναζιστική θηριωδία σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Βαυαρίας, χωρίς τηλεόραση, κινηματογράφο ή τηλέφωνο. Η απουσία κινηματογραφικών ερεθισμάτων, όχι μόνο δεν απέτρεψε, αλλά ενίσχυσε την επιθυμία του να στραφεί στον κινηματογράφο. Το 1961, κι ενώ ήταν ακόμα μαθητής, εργάστηκε σε χαλυβουργείο για να συγκεντρώσει το ποσό που θα χρηματοδοτούσε την πρώτη του ταινία, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Herakles (1962).

   Η διαδρομή του έκτοτε, σηματοδοτήθηκε από έναν οραματικό κινηματογράφο, ο οποίος συνδυάζοντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία με το συναίσθημα και την φαντασία του ρομαντισμού, εξερεύνησε την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ο Χέρτζογκ, ενσωμάτωσε στο έργο του στοιχεία της γερμανικής ιστορίας και της πολιτισμικής παράδοσης της χώρας του, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο συμπατριώτη του. Σε αντίθεση όμως με τους σύγχρονούς του - τον Φασμπίντερ, τον Βέντερς, τον Σλέντορφ – μεγαλούργησε εκτός γερμανικών γεωγραφικών συνόρων. Η ανήσυχη φύση του, τον οδήγησε σε δύσβατα κινηματογραφικά ταξίδια, που δοκίμαζαν τα όρια όσων συμμετείχαν. «Γυρίζουμε ασταμάτητα, χωρίς διάλειμμα. Φωνάζω στον Χέρτζογκ, τον χτυπάω, πρέπει να μάχομαι για κάθε σκηνή. Ελπίζω να πάθει πανούκλα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε!», θα δηλώσει έξαλλος λίγα χρόνια αργότερα ο Κλάους Κίνσκι, βασικός πρωταγωνιστής και συνεργάτης του δημιουργού.
   Πριν την παράλληλη – και καλλιτεχνικά αξεπέραστη - πορεία του με τον Κίνσκι όμως, οι πρώτες περιπλανήσεις του Βέρνερ Χέρτζογκ, τον έφεραν στα Βαλκάνια και το 1968 στην Ελλάδα, όπου γύρισε στην Κω, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο Signs of life. Το φιλμ απέσπασε την Αργυρή Άρκτο για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και ο Χέρτζογκ, σε ηλικία 24 ετών συστήθηκε στο παγκόσμιο κοινό με την πρώτη του απόπειρα να συνθέσει μια ιδιαίτερη προσωπική φιλμική γλώσσα. Δυο χρόνια αργότερα, ο Χέρτζογκ αφηγείται έναν σουρεαλιστικό εφιάλτη, που φέρει τον τίτλο Even dwarves started small. Μια κοινωνία νάνων που προσομοιάζει με ολόκληρο τον κόσμο, μια συγκλονιστική αλληγορία για την υποσυνείδητη επιθυμία του ανθρώπου να σπάσει τα δεσμά των καθημερινών συνηθειών που προσδιορίζουν τη ζωή του.
   Το 1972 η ταινία Aguirre, the wrath of god, σηματοδοτεί την αρχή της σχεδόν ‘ανθρωποφαγικής’ σχέσης του Χέρτζογκ με τον Κλάους Κίνσκι. Το φιλμ, ένα αριστουργηματικό σχόλιο πάνω στην σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά και την παράνοια της εξουσίας. Τα ίδια τα γυρίσματα της ταινίας έγραψαν τη δική τους ιστορία στον κινηματογραφικό χώρο. Φημολογείται ότι όταν ο Κίνσκι απείλησε να παραιτηθεί, ο Χέρτζογκ τον σημάδεψε με όπλο, αναγκάζοντάς τον να ολοκληρώσει την ταινία! Στην αυτοβιογραφία του ο Κίνσκι αρνείται το περιστατικό, λέγοντας ότι το όπλο το κρατούσε ο ίδιος.
   Το 1975 ο Χέρτζογκ επιλέγει έναν πρώην τρόφιμο ψυχιατρείου, τον Bruno S για να πρωταγωνιστήσει στο καθηλωτικό φιλμ The Enigma of Kaspar Hauser – Every Man for Himself and God Against All, εξιστορώντας την τραγική ζωή ενός 16χρονου αγοριού που βρέθηκε σε άθλια κατάσταση στην κεντρική πλατεία της Νυρεμβέργης το 1828 και το οποίο είχε μεγαλώσει κλεισμένο σε ένα κελί, σαν αγρίμι όλη του τη ζωή. Με τον Bruno S, ο Χέρτζογκ ξαναβρέθηκε στο πλατό για τα γυρίσματα του Stroszek (1977), μια καταγγελία της επίπλαστης αμερικανικής ευδαιμονίας, μια τραγελαφική προσέγγιση του αμερικανικού ονείρου που εξελίσσεται σε εφιάλτης. Ανάμεσα στις δυο ταινίες γυρίζει το Heart of Glass (1976), για τις ανάγκες του οποίου υποβάλλει ολόκληρο το επιτελείο των ηθοποιών σε ύπνωση.
   Παράλληλα ο Χέρτζογκ ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, γυρίζοντας ασταμάτητα ντοκιμαντέρ. Ανάμεσά τους, το Fata Morgana (1970), μια ελεγεία επιστημονικής φαντασίας με φόντο την έρημο Σαχάρα, αλλά και το Land of silence and darkness (1971), στο οποίο ο δημιουργός επιχειρεί να προσεγγίσει τον κόσμο όσων δεν βλέπουν και δεν ακούν, μέσα από το πορτρέτο της 56χρονης τυφλής και κωφής Φίνι Στραουμπίνγκερ.
   Τα επόμενα χρόνια, εξαιρετικά παραγωγικά και δημιουργικά, αποκρυσταλλώνουν το παράδοξο κινηματογραφικό όραμα του Χέρτζογκ. Το 1978, βασισμένος στον εξπρεσιονιστικό Nosferatu του Μουρνάου, γυρίζει τον δικό του Nosferatu, ένα μπαρόκ ποίημα τρόμου με τον Κλάους Κίνσκι να πλάθει μια αξέχαστη τραγική κινηματογραφική φιγούρα που ζει στις σκιές. Ο γερμανός ηθοποιός, παραμένει σταθερός συνοδοιπόρος του σκηνοθέτη, τόσο στο Woyzeck (1979), πιστή κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Γκέοργκ Μπίχνερ, όσο και στο θρυλικό πλέον – τόσο καλλιτεχνικά, όσο και παρασκηνιακά - Fitzcarraldo (1982). Στο φιλμ, ένας Ιρλανδός τυχοδιώκτης ονειρεύεται να φτιάξει μια όπερα στο βάθος της ζούγκλας του Αμαζονίου. Για το παράτολμο σχέδιο του παρανοϊκού ήρωα, ο Χέρτζογκ έσυρε ένα ολόκληρο πλοίο από την μια πλαγιά ενός βουνού στην άλλη. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων οι σχέσεις Χέρτζογκ και Κίνσκι, έφτασαν γι’ ακόμη μια φορά στα άκρα, με τον ηθοποιό να βρίσκεται στα πρόθυρα της νευρικής κατάρρευσης. Μάλιστα οι Ινδιάνοι που συμμετέχουν στην ταινία είχαν προσφερθεί να δολοφονήσουν τον ‘δύσκολο’ ηθοποιό για χάρη του σκηνοθέτη(!) «Μερικές φορές ευχόμουν να το είχαν κάνει», θα πει αστειευόμενος χρόνια αργότερα ο δημιουργός.
   Το 1984 ο Χέρτζογκ καταθέτει μια εξαιρετική σπουδή της ανθρώπινης φύσης, με την ταινία του Where the green ants dream και φόντο την έρημο στην Αυστραλία. Το φιλμ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιμονής του Χέρτζογκ να μην διαχωρίζει τα κινηματογραφικά είδη, αναμειγνύοντας μυθοπλαστικά και ντοκιμαντερίστικα στοιχεία. Τρία χρόνια αργότερα συναντάται ξανά με τον Κλάους Κίνσκι, στο Cobra Verde, για να αφηγηθεί την ιστορία ενός διαμόνιου διεφθαρμένου τυχοδιώκτη και ταυτόχρονα να προσεγγίσει το θέμα της δουλείας στην Αφρική του 19ου αιώνα, ενώ το 1991 γυρίζει το Scream of Stone, με οδηγό του μια ομάδα ορειβατών στην Παταγονία.
   Την δεκαετία που θα ακολουθήσει ο Βέρνερ Χέρτζοκ αφιερώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο ντοκιμαντέρ. Και το 1999, οχτώ χρόνια μετά τον θάνατο του Κλάους Κίνσκι, γυρίζει το My best friend, αποτίνοντας έναν ανορθόδοξο φόρο τιμής στον ηθοποιό, ιχνηλατώντας το χρονικό μιας θρυλικής συνύπαρξης. Η διαβόητη συνεργασία τους που σφραγίστηκε με πέντε ταινίες, τροφοδοτεί τα παραπολιτιστικά του κινηματογραφικού μύθου, μέσα από ανέκδοτες ιστορίες και απίστευτες μαρτυρίες.
   Στην μυθοπλασία επιστρέφει δέκα χρόνια μετά, υπογράφοντας δυο πολεμικά δράματα: Το 2001, το Invincible, ενώ το 2006 το Rescue Dawn, η πρώτη καθαρά αμερικανική παραγωγή του δημιουργού, με τον Κρίστιαν Μπέιλ να ενσαρκώνει τον αμερικανο – γερμανό Ντίτερ Ντένγκλερ, τον ήρωα πιλότο, για τον οποίο ο Χέρτζογκ είχε γυρίσει στο παρελθόν, το ντοκιμαντέρ Little Dieter Needs to fly (1997).
   Πολυσχιδής και ακούραστος, ο Χέρτζογκ εξακολουθεί να ακολουθεί ήρωες στα άκρα. Του νου και του κόσμου: Στο Θιβέτ και τη βουδιστική φιλοσοφία για το Wheel of time (2003), στην τροπική ζούγκλα της Γουιάνας, όπου γύρισε το The white diamond (2004), στην παγωμένη Αλάσκα, χαρτογραφώντας τον τόπο, αλλά κι έναν περίπλοκο άνθρωπο στο Grizzly Man (2005), στην απόκοσμη Ανταρκτική για το Encounters at the end of the world (2007).
   Και συνεχίζει ακάθεκτος να συνθέτει, αποσυνθέτει και ανασυνθέτει τον κινηματογραφικό του εαυτό, μέχρι και σήμερα. Άλλωστε το ομολογεί και ο ίδιος: «Είμαι οι ταινίες μου».

*Πηγή: Δελτίο Τύπου 50ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

JOHN HUSTON: 10 ESSENTIAL MOVIES

John Huston's 10 Essential Movies

1. The Maltese Falcon (1941)

2. The Treasure of the Sierra Madre (1948)

3. The Asphalt Jungle (1950)

4. Key Largo (1948)

5. The African Queen (1951)

6. Moby Dick (1956)

7. The Misfits (1961)

8. The Night of the Iguana (1964)

9. Fat City (1972)

10. The Man Who Would Be King (1975)

...........................................................................................................................................

"John Huston was one of the most bewilderingly uneven of U.S. directors. Throughout his career, his finest movies appeared cheek-by-jowl with his worst: no decade of his work was without its masterpieces or its turkeys. Huston himself affected an insouciant attitude to his variable oeuvre, interspersing committed films with shrugged-off assignments... During the 1960s, Huston's critical standing slumped. But his reputation later revived thanks to the seemingly effortless mastery shown in Fat City (1972)."
― Philip Kemp, 501 Movie Directors, 2007.

"Huston was always ready to be presented as the movie director who told manly, energetic stories, and liked to end them on a wry chuckle. He was himself a writer, a painter, a boxer, a horseman, a wanderer, a gambler, an adventurer, and a womanizer. More than most, he relished the game of getting a movie set up and the gamble of out-daring and intimidating the studios. His best pictures reflect those tastes and that attitude and had an expansive, airy readiness for ironic endings, fatal bad luck, and the laughter that knows men are born to fail."
― David Thomson, The New Biographical Dictionary of Film, 2002.

"Huston's protagonists often represent extremes. They are either ignorant, pathetic, and doomed by their lack of self-understanding or intelligent, arrogant, but equally doomed by their lack of self-understanding. Between these extremes is the cool, intelligent protagonist who will sacrifice everything for self-understanding and independence. Huston always finds the first group pathetic, the second tragic, and the third heroic. He reserves his greatest respect for the man who retains his dignity in spite of pain and disaster."
― Stuart M. Kaminsky, International Dictionary of Films and Filmmakers, 1991.

"Huston, who favoured working from literary sources, seldom made films that seemed at all personal. Ambitious but erratic, he preferred to ignore the restraints of genre but rarely produced anything original or emotionally involving; often he seemed content to shoot character actors in exotic locations, unsure as to the thematic substance, weight or tone of his material. That said, his finest work casts a beady eye over human aspiration, with the allure of power and an easy life inevitably wrecking the best-laid plans."
― Geoff Andrew, The Director's Vision, 1999.

"A respected screenwriter, he made his directorial debut with The Maltese Falcon (1941). A master storyteller enthralled by grand adventures and larger than life characters, he won a Best Director Academy Award for The Treasure of the Sierre Madre (1948)."
― Chambers Film Factfinder, 2006.

"In the beginning the American male in the films of John Huston was a hard-talking idealist, but he slowly turned into a cynical, alienated loser. The director studies men from top to bottom and everywhere in between."
- William R. Meyer, The Film Buff's Catalog, 1978.

...........................................................................................................................................

John Huston's 10 Favourite Movies

1. Bicycle Thieves (1948)

2. The Wages of Fear (1953)

3. Hiroshima Mon Amour (1959)

4. Bonnie and Clyde (1967)

5. Midnight Cowboy (1969)

6. McCabe & Mrs. Miller (1971)

7. The Godfather: Part II (1974)

8. Taxi Driver (1976)

9. Breaker Morant (1980)

10. Gallipoli (1981)